Kompozytor, aranżer, pianista i autor tekstów piosenek urodzony 2 marca 1940 roku w Warszawie, zmarł 18 kwietnia 2022 roku. Pionier polskiej muzyki elektronicznej i bigbitu, współzałożyciel Młodzieżowego Studia „Rytm”. Wybitny twórca muzyki teatralnej i filmowej, współpracował m.in. z Andrzejem Wajdą, Andrzejem Żuławskim, Sylwestrem Chęcińskim, Januszem Morgensternem, Władysławem Ślesickim, Jerzym Gruzą. „Człowiek z marmuru”, „Człowiek z żelaza”, „Wszystko na sprzedaż”, „Kochaj albo rzuć”, „Wielki Szu”, „W pustyni i w puszczy”(1973), „Opętanie”, „Akademia Pana Kleksa”, „Tulipan”, „Janka” to tylko niektóre tytuły z długiej listy ponad 100 filmów i seriali, do których stworzył muzykę. Jest autorem wielkich przebojów Piotra Szczepanika, Maryli Rodowicz, Ireny Jarockiej, Małgorzaty Ostrowskiej, Zdzisławy Sośnickiej, a także ponadpokoleniowych piosenek z filmów o Panu Kleksie. Twórcą postaci i piosenek Franka Kimono, w którego wcielił się Piotr Fronczewski.

W 1964 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Warszawie. Uczęszczał do klasy prof. Kazimierza Sikorskiego, studiował kompozycję i dyrygenturę. Jako swój dyplom napisał operę kameralną „Klucz” wykorzystującą różne modernistyczne techniki kompozytorskie, m.in. dodekafonię, jednak od początku pragnął poświęcić się muzyce rozrywkowej.
W trakcie studiów akompaniował kabaretowi Manekin, grupie aktorów związanych z teatrem STS. W 1963 roku wraz ze swoim bliskim przyjacielem, Andrzejem Żuławskim, wybrał się na wycieczkę do Paryża. Poznał tam wiele trudno dostępnych w PRL nagrań, m.in. płyty Raya Charlesa, które zmieniły jego pojmowanie muzyki nie mniej niż osiągnięcia XX-wiecznej kompozycji awangardowej, z którą zapoznawał się na studiach w warszawskiej uczelni. Rok później założył swój pierwszy zespół, Ricercar 64. Jak możemy przeczytać w Cyfrowej Bibliotece Polskiej Piosenki:

W 1967 roku skomponował ścieżkę dźwiękową do debiutanckich produkcji Andrzeja Żuławskiego, swojego przyjaciela ze szkoły podstawowej: „Pieśni triumfującej miłości” i „Pavoncello”. Już w ich pierwszej wspólnej produkcji możemy usłyszeć brzmienia typowe dla muzyki filmowej Korzyńskiego – mocne rockowe riffy, funkowe partie basu, polirytmiczne bębny. W innych fragmentach nawiązywał do rytmów tańców, tanga i walca. Były to dźwięki zupełnie nowatorskie w polskiej muzyce filmowej, budzące zainteresowanie także wśród zagranicznej widowni. Muzyka Korzyńskiego w ciekawy sposób korespondowała z kompozycjami włoskich kompozytorów tworzących na przełomie lat 60. i 70., takich jak Ennio Morricone, Fabio Frizzi, Claudio Simonetti i inni. W „Trzeciej części nocy” Żuławski poprosił go, żeby stworzył coś, co będzie przypominało brzmienie muzyki z filmów Akiry Kurosawy, odgłosy tybetańskich trombitów. Korzyński opowiadał w wywiadzie opublikowanym w „Estradzie i Studiu”:

Kompozytor współpracował z Żuławskim także przy dziesięciu innych filmach, m.in. „Diable”, „Na srebrnym globie”, „Opętaniu” i „Kosmosie”. Napisał również muzykę do „Mowy ptaków”, filmu wyreżyserowanego w 2019 roku przez Xawerego Żuławskiego na podstawie scenariusza jego zmarłego ojca.

Kolejnym twórcą, który charakter swoich filmów zawdzięcza do pewnego stopnia muzyce Andrzeja Korzyńskiego, był Andrzej Wajda – współpracowali przy sześciu filmach. W dedykacji na francuskiej płycie winylowej z muzyką do „Człowieka z żelaza” Wajda napisał: „Andrzejowi Korzyńskiemu, którego muzyka przynosi moim filmom sukces”.

Skomponował także muzykę do „Akademii Pana Kleksa”, „Podróży Pana Kleksa” i „Pana Kleksa w kosmosie” w reżyserii Krzysztofa Gradowskiego, a także dzieł innych polskich filmowców, m.in. Jana Rybkowskiego („Wniebowstąpienie”), Edwarda Żebrowskiego („Ocalenie”), Janusza Morgensterna („S.O.S.”), Jerzego Gruzy („Pierścień i róża”), Sylwestra Chęcińskiego („Nie ma mocnych”, „Wielki Szu”), Władysława Ślesickiego („W pustyni i w puszczy”), Janusza Nasfetera („Motyle”), Stanisława Jędryki („Zielone lata”) . Andrzej Korzyński działał także za granicą. W 1969 roku wyjechał do Francji na kontrakt z wytwórnią 20th Century Fox. Rok później skomponował oprawę muzyczną do filmu „Germania 7 donne a testa” w reżyserii Paolo Cavalliny i Stanisa Nievo dla Warner Bros. W 1973 roku podpisał umowę na udźwiękowienie 15 filmów z DEFA Studio, państwową wytwórnią filmową w NRD, w Poczdamie – Babelsbergu. Od 1986 roku współpracował z zachodnioniemieckimi wytwórniami, między innymi BAWARIA Studio i FILM POOL. Na swoim koncie miał muzykę dla popularnych seriali telewizyjnych w SAT1.

Przez wiele lat twórczość Andrzeja Korzyńskiego znana była głównie melomanom pasjonującym się muzyką filmową i znawcom filmu. Z kolei zawrotna popularność piosenek z Akademii Pana Kleksa czy przebojów Franka Kimono nie szła w parze ze świadomością odbiorców, kto jest ojcem tych spektakularnych sukcesów. Zmieniło się to w 2012 roku, kiedy jego kompozycje zostały przypomniane przez cenioną brytyjską wytwórnię płytową Finders Keepers Records, która poświęciła jego twórczość cztery płyty winylowe. Andy Votel, właściciel wytwórni, kurator sztuki i DJ, mający na swoim koncie współpracę z Mos Def, Erykah Badu i Timbalandem, poszedł krok dalej w swojej fascynacji muzyką Korzyńskiego, tworząc we współpracy z Barbican i Instytutem Kultury Polskiej w Londynie, projekt „Klexploitation”.  Grany na żywo, niezwykły wizualno-muzyczny performance, w którym Votel zremiksował muzykę Korzyńskiego i fragmenty filmów z uniwersum Kleksa, był prezentowany na kilku kontynentach. Uznanie zagranicą zbiegło się w czasie z obszernym artykułem o fenomenie Korzyńskiego opublikowanym w „Polityce” przez Bartka Chacińskiego. W 2016 roku Grzegorz Brzozowicz zrealizował znakomity film dokumentalny „Zagubiony diament” poświęcony sylwetce kompozytora. Mniej więcej w tym czasie Andrzej Korzyński rozpoczął współpracę z Michałem Wilczyńskim z polskiej firmy fonograficznej GAD Records. „Gady”pomogły zarchiwizować materiał z taśm przechowywanych przez kompozytora. W kolejnych latach pod ich szyldem ukazało się kilkanaście płyt z jego muzyką, między innymi jubileuszowa płyta na 80-lecie, w planach są kolejne. Wszystkie te wydarzenia sprawiły, że nastąpił renesans muzyki Korzyńskiego i ogromny wzrost zainteresowania jego osobą. Odkrywano go na nowo, a on miał szczęście sam to obserwować. W roku 2018 nakładem wydawnictwa Agora ukazał się wywiad-rzeka pt. „Znam wszystkie wasze numery”, którego udzielił dziennikarce Marii Szabłowskiej. Z ogromnym entuzjazmem uczestniczył w spotkaniach autorskich, gościł na muzycznych i filmowych festiwalach, udzielał wywiadów, snuł wspaniałe opowieści i plany na przyszłość, które niestety przerwała choroba i śmierć w kwietniu 2022 roku.

Wiele osób podkreślało w pożegnalnych słowach, jak ważną był postacią nie tylko dla świata polskiej muzyki, ale przede wszystkim kilku pokoleń słuchaczy. Bartek Chaciński w tekście „Dorośliśmy w świecie Korzyńskiego” pisał:

(…) …być może dopiero wychowane na muzyce Korzyńskiego pokolenie polskich roczników 70. – gdy już dojrzało, spojrzało wstecz i zorientowało się, kto im umeblował muzyczną wyobraźnię – było tym przygotowanym do tego, by go naprawdę docenić.